"HK 2010" 1

ครั้งที่สามแล้วกับการได้ไปฮ่องกง...
เพราะว่ามีการไปออกบูธที่นู่นเลยมีโอกาสได้ติดสอยห้อยตามไปด้วย
เป็นการเดินทางไปพักที่ฮ่องกงถึงเจ็ดวันด้วยกัน
ในเช้าวันเสาร์ที่ 9 มกราคม 2553 เวลาประมาณตีสามเห็นจะได้
ก็โดนปลุกเสียแล้ว!!!
เพราะว่าต้องแหกขี้ตาตื่นไปเช็คอินตอนหกโมงเช้าหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ...
ก็เดินทางไปแบบง่วงๆ
ไปถึงที่สนามบินดอนเมืองรวมตัวกันได้แปดคนก็จัดการเช็คอินซะ...
ข้าพเจ้า, พี่แจ๊ค, พี่เจี๊ยบ, พี่อร, พี่เต้, มิน, เบิร์ด และ ปอ
แล้วก้จะตามไปอีกหนึ่งก็คือพี่มาร์ค
- - -
ขอนอกเรื่องหน่อย ตอนนี้ผมมีปัญหากับการจัดเก็บภาพ
ใครมีเวปเก็บภาพที่เก็บได้เยอะๆแล้วไม่มีปัญหาก็แนะนกันด้วยนะครับ
ไม่ไหวแล้ว นอยมาก...
- - -
กลับมาที่สนามบิน
ก็ไม่มีอะไรมากครับรอขึ้นเครื่อง
และรอการมาถึงของการปวดท้องขี้ด้วย
ไม่อยากไปขี้บนเครื่อง
มีคนเคยบอกว่าชักโครกบนเครื่องเนี่ย
เวลากดน้ำมันจะมีการดูดด้วย เนื่องจากแรงดันอากาศ
และเหตุนี้เองทำให้เคยมีคนต้องนั่งในส้วมจนเครื่องลงจอดเพราะว่า
กดน้ำแล้วอากาศมันดูดตูดติดกับชักโครกจนไม่สามารถลุกได้...
เอ่อ...
มันขนาดนั้นเลยเหรอ?
แต่ผมฟังแล้วสยองมาก เลยพยายามเบ่งขี้ออกมาก่อนขึ้นเครื่อง

^นั่งรอเครื่องออก


^อีกอย่างที่ผมไม่ชอบเลยเวลานั่งเครื่องคือ "แรงกดอากาศ"
เวลาหูอื้อจนเจ็บเนี่ยมันสยองแม่กๆ
สาาาาาาาาาาาาาาาาธุ ขอให้นักบินขับนิ่มๆด้วยเถิด




. . .





โอเค เครื่องลงจอดละ
ถือว่าขับได้โอเคเลยครับ
ไม่ปวดหูมาก
เคยนั่งสายการบินของจีน
หูอื้อจนเจ็บเลย กลัวมาก รักตัวสุดๆ
กลัวเสียหูซะงั้น...
หลังจากนั้นก็รับกระเป๋าแล้วเดินทางเข้างเกาลูน
ครั้งนี้ได้พักที่ใหม่ย่านจิมซาจุ่ย
เดิมผมพักที่เกาะฮ่องกงย่านคอสเวเบย์
วิวต่างๆที่ผ่านในการเดินทางเข้าเมืองก็เหมือนๆเดิม
ผมรู้สึกเคยชินไม่ได้ตื่นเต้นอะไร...
ผมต้องหาสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกกระฉับกระเฉง
ไม่ยากเลย...คนเรามักจะตั้งเป้าว่าจะทำอะไรบางอย่าง
จากความเคยชินที่ตัวเราเป็น และสิ่งสิ่งนั้นก็มักจะเป็นดั่งดาบสองคม
ที่เกิดและก็ดับในตัวมันเองได้
เหมือนอาหารจานโปรดที่ชวนให้เราน้ำลายสอ แต่พอกินจนเบื่อ
อาหารจานโปรดจานนั้นก็ไม่มีความหมายอีกต่อ
ผมก็เหมือนกัน
ไม่รู้จะถ่ายรูปอะไร
เลยเปลี่ยนไปใช้เลนส์ฟิกซ์
เพื่อสร้างตัวแปรใหม่ในการถ่ายรูป...
ซึ่งก็ทำให้ผมรู้สึกล่กๆเวลาถ่าย เพราะว่ามันไม่สามารถซูมภาพได้




^นั่งงงๆกดๆก็มาถึงที่พักจนได้
กระเป๋าเยอะแยะเพราะว่ามาออกบูธด้วย
ตรงย่านจิมซาจุ่ยที่ผมพักเนี่ย
เป็นย่านของคนแขกและคนดำ
พอลงรถก็แห่กันมาเลย
"มีห้องพักหรือยังครับ?" "ห้องที่นี่ดีนะ" "เดี๋ยวช่วยยกให้ครับ" "ฯลฯ"
ถูกมะรุมมะตุ้ม แล้วก็เดินหนีมาจนได้ ถึงชุงคิงแมนชั่นเสียที
...ที่พักอยู่บนชั้น13
ถ้าคนที่เคยไปฮ่งกงจะรู้ว่า ฮ่องกงเป็นเมือนที่ออกไปทาง แคบ-สูง
โอว...ที่พักผมชั้น13 ที่ชั้น13มีแมนชั่นอีกหลายเจ้า
เวลาขึ้นทีคนเยอะมากต้องรอคิวกันนานเลย
ต้องทำใจครับ ถ้ามีปัญหาอะไรเร่งด่วนนี่คงแย่...


^ภาพกล้องวงจรปิดภายในลิฟท์...


^ถึงที่พักแล้วฟ้อย...ห้องกระจึ๋งเดียว นอนกันสามคนด้วย
ชายสาม...จะนอนได้ไงฟระ!!! ชุดขาวผู้หญิงนะ ฮ่าๆ อยู่อีกห้อง...
อ้อ...ลืมบอกเลยที่โน่นอากาศหนาวครับ ไม่เกิน17องศาตลอดเจ็ดวันที่ไปเลย


^นอกหน้าต่างก็เป็นที่พักอื่นๆ
ก็นั่งพักกันพอหายเหนื่อย แล้วก็เตรียมตัวออกไปหาอะไรกิน
ซึ่งนี่เป้นจุดเริ่มต้นของความบ้าบอในวันแรกครับ...


^ลงมา...ตรงข้ามอีกฝากหนึ่งของถนนมีรถขายไอติมที่คนพูดถึงกัน
"Mr.Softee" ก็เลยลองไปซื้อกิน... สรุปให้เลย "งั้นๆ"
แล้วก็เดินออกไปหาร้านกินกัน...


^ที่ร้านบะหมี่นี้มีการเลือกระดับความเผ็ดด้วยครับ
ชามสีเพลิงเนี่ย คือระดับ "Very Burning"
ผมไม่ได้สั่งนะ ผมเนี่ยชามไกลเลย ซุปใสๆ กับผักเขียวๆ
เน้นความปลอดภัยไม่งั้นขี้พุ่งแน่นอนเผ็ดขนาดนี้ แล้วต้องแสบตูดแน่นอน ฮ่าๆ
พอกินเสร็จทุกคนเริ่มมีแรงละ...
เริ่มปีกกล้าขาแข็ง ออกบินไปตามทางของตัวเอง
เลยนัดเวลาเจอกันช่วงเย็น
สาวๆก็ไปชอปปิ้ง
ผมเองก็เดินเล่นถ่ายรูปสวนสาธารณะ
ผมวางแผนเดินจากเกาลูนปาร์ค ไปสู่ อเวนิว ออฟ สตาร์
โดยใช้เส้นทาง ถนนแคนตั้นเป็นหลัก





^เรียบร้อยละ เป้าหมายวันนี้ ถ่ายรูปหมู่ที่อ่าวของเกาลูนเรียบร้อย
เห็นในมือผมมะ...ปลาหมึกย่าง อร่อยนะ ต้องเดินไปถึงแถวๆรูปปั้นสาวพันฟิล์มเลย
ถึงจะเจอร้านขายตั้งอยู่...

หลังจากนั้นพวกผมก็กลับที่พัก แวะซื้อผักและเบียร์ไปกินในที่พัก
เย็นนี่เป็นอาหารทำเองเพราะว่าเอาหม้อไฟฟ้ามาด้วย
ก็เลยไปหาซื้อเห็ดที่ซุปเปอมาร์เกต...
และเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
-1.ไม่มีซุปเปอมาร์เกตในระแวกนั้น
-2.ทุกคนท้องเสีย
-3.มีคนกระเป๋าตังค์หาย
คุณพอรู้ไหมว่าเกิดอะไร...




เดากันไปนะครับ





พวกผมไม่เจอซุปเปอมาร์เกต
เดินดูเ่ท่าไหร่ก็ไม่มี
จนต้องถามคนแถวนั้น
คนแถวนั้นก็บอกไม่ค่อยรู้เรื่อง
ถามทางกันอยู่นาน
ก็เจอซุปเปอมาร์เกตจนได้ซึ่งอยุ่ชั้นใต้ดิน...โอวมายก๊อต!!!
ไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่ครับก็สะดวกประมาณนึงละกัน
ก็เลยจะลงไปจับจ่ายกัน...
ตอนลงบันไดเลื่อนผมรู้สึกได้ที่กางเกงผม...
ตายห่า...เอาแล้วงะ!!!




แรงดันที่ก่อตัวที่ก้น...

โอ้ว...ชิท

ผมปวดขี้ขึ้นมาซะงั้น
มันก่อตัวรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ...
มีู้ร่วมชะตากรรมกับผมด้วย
เป็นเพื่อนร่วมงานแผนกออกแบบผลิตภัณฑ์
ปวดเช่นกันครับ ฮ่าๆ
ผมสองคนเลยขอตัวก่อนเลย เพราะว่าแม่งปรี๊ดมากๆ
ถ้ายังไม่รีบละก็... มีฮากลางฮ่องกงแน่นอน...
ผมสองคนรีบกลับที่พัก และพยายามดุระหว่างทางว่ามีห้องน้ำหรือไม่
เพราะว่าแม่งสุดๆแล้ว มันรุกเร้าเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรงมาก
ไม่มี...ไม่มีเลย จนถึงที่แมนชั่น พวกผมรีบรุดหน้าไปยังลิฟท์...
และพบกับคนจำนวนมากที่ยืนรอลิฟท์อยู่...
เดินขึ้นเหรอ? 13ชั้น...นึกในใจ ออกแรงเยอะขนาดนั้น กุขี้แตกแน่...
ถามคนแถวนั้นว่ามีห้องน้ำหรือไม่...
เค้าบอกว่าขึ้นไปชั้นสองมีห้องน้ำอยู่...
พวกผมเดินหาและถามจนเจอ...
ผมออกแรงผลักประตูเข้าห้องน้ำทันที...

ปึ้ง!!!

ล๊อค? . . . เฮ้ย!!! ประตูล๊อคว้อย...
มองที่ประตู ผมจำภาษาองกฤษไม่ได้หรอก
แต่แปลได้ว่า ห้องน้ำของ คนในร้านค้าของตึกเท่านั้น...
ผมสองคนยืนตะลึง ขนลุกจากการปวดขี้
ผมรู้สึกหมดหวังและคิดขึ้นในใจว่า
เอาละวะ...
มาครั้งนี้ กุจะประกาสศักดาที่บันไดหนีไฟนี่แหละ...
กุไม่ไหวแล้ว...
ทำไมมันต้องปวดขี้ขนาดนี้ด้วยวะ?
อ้าก...กุจะเสียกางเกงตัวนี้ไปเหรอเนี่ย...
อ้าก...
ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ความปวดมันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกอีกต่อไป
ไม่มีอีกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง










เอาล่ะวะ...!!!





ทันใดนั้นเอง...

ประตูก็ถูกเปิดออกจากข้างใน
มีคนออกมาจากห้องน้ำพอดี...
โอ้ว...สวรรค์โปรด
พวกผมรีบพุ่งเข้าห้องน้ำทันที
พบห้องน้ำสี่ห้อง...
ส้วมตัน ส้วมพัง ส้วมกัง . . .
ยอม...ยอมแล้ว อะไรก็ได้มาเลยกุขอขี้ก่อนละ

^สภาพในห้องน้ำที่ผมพุ่งเข้าไป...
ขอขอบคุณกระดาษชำระที่ติดกระเป๋ามาด้วย
พรูดดดดดดดดดดดด พรูดดด พรุด... พรูดดดดดดดดดด!!!
อา...รอดแล้ว
เมื่อปล่อยออกเรียบร้อย...
พวกผมก็เลยเดินขึ้นชั้น13แ่ม่งเลย...
ใช่วันแรกเลยป่ะ?
ถ้าจำไม่ผิดน่าจะใช่วันแรกนะ
หรือไม่ก็วันที่สองนี่แหละ
คนขึ้นลิฟท์เยอะเกิ๊น...


^จบค่ำคืนนี้ด้วยหม้อไฟฟ้า กับเบียร์เย็น...
รอการขี้ครั้งต่อไป


คร่อก...




ตอนกลางคืนหนาวมาก

ต้องเปิดหน้าต่างทิ้งไว้โดยจำเป็น...

เพระาว่ารองเท้าของสามหนุ่มที่ถอดไว้เนี่ย...